Հայաստանի և հայերիս թիվ 1 ներքին թշնամի, Հայաստանի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնող Նիկոլը մարտի 31- ին Արտաշատում Արարատի մարզի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության ակտիվի հետ հանդիպման ժամանակ հայտարարել է բառացիորեն հետևյալը. «Առիթ ունեցել եմ ասելու և այսօր էլ կասեմ, որ Հայաստանի Հանրապետությունում երբեք, երբեք չի եղել Ղըզլհաջըլի, Խեյրիմլի, Աշաղը Աքսիպարա, Բաղանիս-Այրում անունով գյուղեր… Ամփոփելով այդ թեման, ես ուզում եմ շատ ուղիղ ասել, որ մեր կառավարությունը երբեք էլ հավակնություն չի ունեցել և էսօր էլ չունի նշված գյուղերի, տարածքների վերաբերյալ: Չունի էդ հավակնությունները, և սա պետք է շատ հստակ արձանագրեն՝ առավել ևս այն պայմաններում, երբ մեզ համար ակնհայտ է, որ Ադրբեջանը փորձում է գտնել, կամ առնվազն մեր գնահատականն է այդպիսին, որ Ադրբեջանը փորձում է գտնել պատրվակներ տարածաշրջանում նոր լայնամասշտաբ պատերազմ մեկնարկելու համար»:

Վատը այն է, որ մեզանում հաղթանակի մասին պատկերացումն էլ խաթարված է։ Այս կամ այն դրվագին հաղթանակ ասելիս եկեք նախ որոշենք` ի՞նչն է մեզ համար հաղթանակ։ Ամիսներ առաջ փաշինյանական մի դդում ասում էր, թե Գրանադայում մենք հաղթանակ ենք տարել, ու տարածքներ հանձնելու թեման փակ է։ Լո՞ւրջ...

Փոխվարչապետ Մհեր Գրիգորյանը երեկ հայտարարել է, որ «սահմանազատումը Տավուշից սկսելու վերաբերյալ որոշում դեռ չկա»։ Այս հայտարարությունն ակնհայտորեն արվել է « ոտքի վրա»՝ ներքին պայթյունավտանգության պոտենցիալը տեսնելուց հետո...

Բլինքենը զանգահարել է Ալիևին ԱՄՆ-ԵՄ-Հայաստան եռակողմ հանդիպումից առաջ: Տարաբնույթ և հակասական ենթադրություններ կարելի է անել այս կապակցությամբ: Մի՞թե աշխարհի թիվ մեկ գերտերության արտաքին գերատեսչության ղեկավարը այնքան է արժևորում Ադրբեջանի կշիռը տարածաշրջանում, որ ամեն դեպքում քաղաքավարական ժեստ է անում Արևմուտքի հուսալի գործընկերոջ հանդեպ:

ԻՆչպես երևում է դեպքերի զարգացումից՝ թշնամու դեմ կզելն էլ չի օգնում: Գավառական շուստրիների առաջին խումբը, ովքեր մտածում էին, թե առանց ուժային բալանսի հնարավոր է յոլա գնալ, ժամանակ շահել, ատամները սեղմած սպասել՝ արդեն Բաքվի բանտում են։ Այնտեղ անհամբեր շուստրիների հաջորդ խմբերին են սպասում։

2017 թ. մարտին մենք՝ տեղեկատվական դաշտի մի քանի հայ ներկայացուցիչներ, արտասահմանցի բլոգերների հետ Թալիշում էինք։ Այդ այցից շուրջ մեկ տարի առաջ՝ 2016-ի ապրիլի 2-ին, թշնամական Ադրբեջանը լայնամասշտաբ հարձակում էր սկսել՝ փորձելով պատերազմով գրավել Արցախը, սակայն լիարժեք տապալվել էր...

Իրական գլոբալ պայքարը տարբեր շահեր ունեցող գլոբալ կապիտալի տերերի միջև է, և այս իմաստով արևմտյան կապիտալի համար միաբևեռ աշխարհից առնվազն երկբևեռին անցում կատարելու ընթացքում մերձավորարևելյան նախկինում արտակարգ կարևորության ռազմաճակատը աստիճանաբար դադարում է այդպիսին լինելուց։

Foreign Affairs-ում մի շատ լավ հոդված էր հրապարակվել՝ «Սպասումների Տիրանիա» վերնագրով։ Այս հոդվածում, սկսած 1805-ին տեղի ունեցած Աուստերլիցի ճակատամարտից մինչև Ուկրաինական պատերազմի թատերաբեմ, վերլուծվում են պատերազմների ինֆորմացիոն բաղադրիչները և նշվում է, թե հաղթանակի համար ինչքան կարևոր է սեփական հասարակության ու միջազգային խաղացողների մոտ սպասումների ճիշտ կառավարումը...

Այս անգամ ադրբեջանցի օկուպանտների թիրախում է հայտնվել Ստեփանակերտի Եղբայրական գերեզման-հուշահամալիրը։

Քաղաքական մոլագարությունն ու աղանդավորական մտահայեցողությունը թույլ չեն տալիս մեր պատմությանը անաչառ առերեսվելու։ 20-րդ դարասկզբի մեր պատմությունը շատ ավելի բարդ ու խճճված է եղել, քան սովորաբար ներկայացվել է։ Բայց հենց այդ պատմությունն է, որ պետք է օգներ, ի տարբերություն էշի, երկու անգամ նույն գետը չմտնել։